-
aspirantelatinista.
User deleted
Can vei la lauzeta mover
de joi sas alas contra·l rai,
que s'oblida e·s laissa chazer
per la doussor c'al cor li vai,
ai! tan grans enveya m'en ve
de cui qu'eu veya jauzion!
Meravilhas ai, car desse
lo cor de dezirer no·m fon.
Ai, las! tan cuidava saber
d'amor, e tan petit en sai,
car eu d'amar no·m posc tener
celeis don ja pro non aurai.
Tout m'a mo cor, e tout m'a me,
e se mezeis e tot lo mon;
e can se·m tolc, no·m laisset re
mas dezirer e cor volon.
Anc non agui de me poder
ni no fui meus de l'or'en sai
que·m laisset en sos olhs vezer
en un miralh que mout me plai.
Miralhs, pus me mirei en te,
m'an mort li sospir de preon,
c'aissi·m perdei com perdet se
lo bels Narcisus en la fon.
De las domnas me dezesper;
ja mais en lor no·m fiarai;
c'aissi com las solh chaptener,
enaissi las deschaptenrai.
Pois vei c'una pro no m'en te
vas leis que·m destrui e'm cofon,
totas las dopt'e las mescre,
car be sai c'atretals se son.
D'aisso.s fa be femna parer
ma domna, per qu'e·lh o retrai,
car no vol so c'om deu voler,
e so c'om li deveda, fai.
Chazutz sui en mala merce,
et ai be faih co·l fols en pon;
e no sai per que m'esdeve,
mas car trop puyei contra mon.
Merces es perduda, per ver
(et eu non o saubi anc mai!),
car cilh qui plus en degr'aveI,
no·n a ges; et on la querrai?
A! can mal sembla, qui la ve,
qued aquest chaitiu deziron
que ja ses leis non aura be,
laisse morir, que no l'aon!
Pus ab midons no·m pot valer
precs ni merces ni·l dreihz qu'eu ai,
ni a leis no ven a plazer
qu'eu l'am, ja mais no·lh o dirai.
Aissi·m part de leis e·m recre;
mort m'a, e per mort li respon,
e vau m'en, pus ilh no·m rete,
chaitius, en issilh, no sai on.
Tristans, ges no·n auretz de me,
qu'eu m'en vau, chaitius, no sai on.
De chantar me gic e·m recre,
e de joi e d'amor m'escon.
Quando l'allodola vedo tenere
gioiosa in fremito l'ali alla luce
che poi s'oblia si fa cadere
per la dolcezza che il cuor produce,
ahi, grande invidia allor mi coglie
di chi dimostri felicità
che ho meraviglia se non si scioglie
subito il cuore che in brama sta.
Credevo, misero l'amor sapere,
e a scienza piccola mi si riduce:
amar di forza debbo e volere
chi a nessun bene mai mi conduce!
Toglie al mio cuore se stessa e toglie
a me del mondo ogni bontà
e allor che fugge il cuore accoglie
sol desiderio ed ansietà.
Ahi persi subito su me potere,
di me medesimo più non fui duce
quando i suoi occhi lasciò vedere,
specchio che troppo a lei m'induce.
Quando in te specchio mirai mie spoglie
sospiri e morte venner di là,
ed io mi persi come discioglie
Narciso al fonte la chiarità.
In donne credere fiducia avere
più non m'illumina né mi seduce;
come ero solito lor sostenere
così or con loro devo esser truce.
Tutte d'aiuto mi sono spoglie
contro chi strazia con crudeltà,
temo e diffido di donne voglie
in lor non vedo diversità.
Pietà dileguasi: parole vere
dico, e fui stupido ma il ver traluce.
Lei ne dovrebbe pur possedere,
ma non ne ha punta: dove, oh, riluce?
Da chi la guarda biasimo accoglie
che questo misero in ansietà
che ormai si aspetta soltanto doglie
senza un aiuto morir farà!
Poi che a Madonna che ha malvolere
pietà nè supplica nè dritto adduce,
e che io l'ami fa dispiacere
più questo amore non si ricuce.
L'amor che c'erra si ridiscioglie,
m'ha ucciso e un morto risponderà,
e me ne vado nè mi distoglie,
gramo, in esilio, dove, chi sa!
Tristano, amore si ridiscioglie,
gramo men vado, dove, chi sa.
Il canto ha perso e frutti e foglie,
gioia nè amore più non sarà..